کتاب عکاسی بی هوا

کتاب عکاسی بی هوا

همان طور که توماس لوتارد، کتاب خود را با توضیحی در باب علت نوشتن آن آغاز می کند، مناسب می دانیم ابتدا دلیل خود را برای ترجمه این کتاب بیان کنیم اما پیش از آن بهتر است تعریف کوتاهی از عکاسی کاندید داشته باشیم

عکاسی کاندید که ما در این کتاب از آن به عکاسی بی هوا» یاد می کنیم (البته این را هم می پذیریم که این معادل هنوز هم معنای کامل واژه « Candid» را نمی رساند و تنها در حد یک پیشنهاد است.)، پیش از این در فارسی با عنوان عکاسی صریح» مطرح شده است. اما به نظر می رسد این معادل می تواند مخاطب را گمراه کند؛ زیرا گونه دیگری از عکاسی با نام «Straight Photography» وجود دارد که آن نیز در فارسی به عکاسی صریح ترجمه شده است. با توجه به این گرایش از عکاسی (Straight) که به ثبت دقیق و ریزبینانه واقعیت اصرار می ورزد، انتخاب و جایگزینی واژه صریح مناسب تر به نظر می آید. از این رو در ترجمه کتاب به جای واژه کاندید از عبارت بی هوا استفاده کردیم؛ بی هوا از این جهت که در عکاسی به شیوه کاندید، خودانگیختگی و صرافت طبع در عکس ثبت شده بر تکنیک عکاسی اولویت دارند و از سوی دیگر سوژه نیز از دوربینی که او را زیر نظر دارد بی اطلاع است

. به طور کلی عکاسی بی هوا یا همان کاندید به معنای عکاسی با بازنمایی بی پرده و رک، در مقابل پرتره در قالب کلاسیک آن، قرار می گیرد. رک و بی پرده به این معنی که در این شیوه عکاسی به طراحی صحنه و با هماهنگی پیشین با سوژه نیازی نیست و سرانجام به ثبت یک لحظه قطعی از حقیقت زندگی انسان ختم می شود. خیابان به دلیل حضور مردم و وجود طیف گسترده ای از کنش های اجتماعی، بستر مناسبی برای این نوع عکاسی به حساب می آید و به همین دلیل از این شیوه به عنوان شاخه ای از عکاسی خیابانی یاد می شود.

کتاب «عکاسی بی هوا» توسط فردی نیمه حرفه ای – آماتور نوشته شده ولو تارد» ادعا می کند. رویکرد او نسبت به عکاسی، رویکردی نامتعارف است عکاسی بی هوا به شکل کلاسیک، معمولا در طول تاریخ بر روی افراد سرشناس تمرکز کرده است تا به واسطه آن مخاطب بیشتری را مجذوب خود کند. اما الوتارد با عکاسی از عامه مردم از این قید خارج شده است و تصاویر ثبت شده از رفتارهای روزمره را در اختیار مخاطبان خود، یعنی همان سوژه های عکس هایش، قرار می دهد. او برای عکاسی ارزش مادی قائل نیست و به عکس به عنوان یک اثر ستودنی نمی نگرد؛ بلکه بیشتر در جست و جوی راهی برای پایداری ارتباط انسانی و حتی برقراری این ارتباط قطع شده، در سطح گسترده است. شاید به این منظور باشد که او علاوه بر عکس هایش تجربیات خود را نیز در اختیار مخاطب قرار می دهد، مخاطبی که با گسترش روزافزون عکاسی دیجیتال، قادر به ثبت هر چه دقیق تر اطراف خود می باشد و آنچه لوتارد از او می خواهد نیز همان به نمایش گذاشتن و بازگرداندن تصاویر ثبت شده به جامعه است.

احتمالا عکاسی خیابانی در ایران هم مانند سایر کشورها با نگرشی دوگانه روبروست؛ گروهی این گرایش از عکاسی را می پذیرند و مشغول به فعالیت می شوند، گروهی آن را رد کرده و ضدارزش می خوانند. اما این که در جا ما کدام یک از این دو رویکرد، جریان غالب ش ود، به همت جامعه عکاس کی دارد و هنوز قابل پیش بینی نیست

. مطمئنا با گشایش این مجرا در جریان عکاسی روز ایران، زمینه مطالعه و تحقیق درباره نمود این نوع عکاسی جریان عکاسی روز ایران به

راهم خواهد آمد که تجربه ای متفاوت با در فرهنگ و مناسبات اجتماعی فراهم خواهد آمد که تجربه ای متفا عکاسی مرسوم اجتماعی و ژورنالیستی خواهد بود. بنابراین بنابراین مشاهده این که عکاسی خیابانی  و به طور ویژه عکاسی بی هوا در فرهنگ کشورمان پذیر شده یا به عنوان ضد فرهنگ شناخته خواهد شد، خالی از لطف نیست.

کتابی که در دست دارید به بهانه عکاسی خیابانی ولی با هدف نگاهی دوباره به زندگی و تدبر در آن ترجمه ش ده است و این که انسان ها با تمام تمایزاتی که برای همدیگر قائل ش ده اند، بیشتر از آن که قابل تصور باشد به یکدیگر شباهت دارند. به زبان ساده عکاسی خیابانی روایتگر شباهت ها است. با تمام این تعابير و نیز از آن جا که جای خالی عکاسی خیابانی در ایران احساس می شود، شاید ترجمه این کتاب آغازی باشد برای پر کردن خلاء موجود و بسط این شیوه در عکاسی ایران. |

در پایان از همکاری های فراوان نویسنده کتاب، توماس لوتارد، و نیز راهنمایی های فراموش نشدنی استاد محمد غفوری صمیمانه سپاسگزاریم.