کتاب فرش فیلم

کتاب فرش فیلم

سرو ابر کوه

درختی خزان ناپذیر، تاثیری بی‌زمان. ما فناپذیران، به دنبال پدیده‌های فناناپذیریم. درختی که چهار هزار سال بی‌خزان زندگی می‌کند. ایده‌هایی که بی‌زمان روی امواج روزمرگی‌ها معلقند.

درخت و مرد، شانه به شانه ایستاده‌اند، ثابت قدم.

در خیابان رشتچی پیاده میروم و سعی میکنم بی‌کمک شماره‌ی پلاک و آدرس پستی، پروژه را پیدا کنم. اینجا هنوز بقایای ازدحام میدان انقلاب را احساس می‌کنم، گویی همه‌چیز تحت تاثیر حضور نه، بلکه آمدوشد شهروندان است. اطراف میدان انقلاب و حول‌وحوش دانشگاه تهران، این‌قدر متاثر از مفهوم فضای عمومی‌اند که انگار نمی‌توان انتظار داشت فضایی کاملا خصوصی در کنار چنین تراکمی از جمعیت، وجود داشته باشد. خوشبختانه فرش‌فیلم هم، چنین سودایی در سر ندارد. مرتضی فرشبافِ کارگردان، از پس سال‌ها حضور در جایزه‌ی معمار در کسوت فیلم‌ساز برای معرفی پروژه‌های گوناگون معماری تصمیم گرفته است دفتر کار خود را در ساختمان آباء و اجدادی برقرار کند.

اجزاء واژه فرش‌باف در این پروژه مشخصا حاضرند: یک‌بار فرش در عنوام فرش فیلم، وقتی که نام خانوادگی کارفرما به حرفه‌اش پیوند خورده، بار دیگر بافتن که استراتژی پنهان  نامحصوص پروژه است.