هنر بعد از 1960

در متن پیشگفتار این کتاب می‌خوانیم:

اولین چیزی که در مورد هنر امروز در مقایسه با حتی چند دهه گذشنه جلب نظر می‌کند کثرت بی‌سابقه سبک‌ها، فرم‌ها، تجارب و برنامه هاست. 

به نظر می‌رسد که هر چه بیشتر می‌بینیم، این سئوال در ذهن ما قوی‌تر می‌شود که این آثار با چه معیاری هنر محسوب شده‌اند. 

دیگر نمی‌توان تعداد محدودی متریال خاص را به عنوان رسانه هنری نام برد: نه تنها رنگ روغنی، که فلز و سنگ و حتی هوا، نور، صدا، کلمات، مردم، زباله، چیدمان چند رسانه‌ای و هر چیز دیگری در هنر امروز حضور دارد، 

و آن تکنیک‌ها و روش‌های سنتی که هنر بودن یک اثر را تضمین می‌کردند، دیگر رنگ باخته اند. 

حتی حاصل عادی‌ترین فعالیت‌های روزمره نیز می‌تواند هنر محسوب شود.

نقاشی همچنان اهمیت خود را حفظ کرده است، اما این موضوع نه تاثیری در افزایش کاربرد شیوه‌های دیگر ارائه، از قبیل عکاسی و ویدئو، داشته و نه مانع گسترش ایده‌های جدید در آفرینش هنر شده‌ است. 

نمونه آن پیاده روی، دست دادن یا شخم زدن زمین به عنوان هنر. 

در سال ۱۹۶۱، در آغاز دهه ای که تمام تلقی گذشته از هنر، در حال دگرگونی بود، تئودور آدورنو نظریه زیبا‌شناسی خود را با این جمله آغاز کرد: «روشن است که هیچ چیز مرتبط به هنر، دیگر بدیهی و خود آشکار نیست». 

حتی شیوه‌ای که هنر، حداقل از نیمه قرن ۱۹ به بعد، برای بر هم زدن سکون اجتماعی اختیار کرده بود، به چالش گرفته شده است و واژه «مدرن» یا «آوانگارد» دیگر مفهوم قبل را ندارد. آنچه در پی می‌آید، گزارشی مختصر از تغییرات عمیقی است که از ابتدای پاپ آرت تا کنون، نه تنها در اروپا و آمریکا، بلکه در سراسر جهان، رخ داده و پذیرفته شد. 

این کتاب، برای بررسی تنوع سر سام آور فرم‌ها و تجارب هنری که از آن به بعد ظاهر شدند، با در نظر داشتن توالی زمانی، تعدادی مضمون اصلی را اساس کار خود قرار داده است.