کتاب کلمات عکاسی

کلمات عکاسی ژیل مورا

با وجود اینکه عکاسی جزء آشنای زندگی روزمره گشته است، بسیاری از ما هنوز با وجوه گوناگون تاریخی، زیبایی‌شناسی و فرایند‌های مرتبط با آن نا‌ آشناییم.

هدف اصلی این کتاب راهنمای فشرده ارائه مدخل‌هایی است که در عین حال که اطلاعات بسیار مهمی درباره عکاسی عرضه کرده و ابعاد جدیدی از تاریخ غنی گلچین شده آن را مطرح می‌سازند، استفاده از آن هم برای خواننده آسان باشد. در برخی از مدخل‌ها، شرح دقیقی در مورد تکنیک‌های جدید و قدیم از داگرئوتیپ و چاپ پلاتینیوم گرفته تا تصویرگری دیجیتال داده شده است که به خصوص برای مجموعه داران مفید است. برخی دیگر به سبک‌ها و جنبش‌های تأثیر گذار عکاسی همچون عکاسی جدایی طلب، مکتب نیویورک و غیره اختصاص دارند. بعضی دیگر از مدخل‌ها به بررسی نقشی که موضوعات، کاربست‌ها و رویکردهای خاصی همچون تبلیغات، مد، استعاره، فتو ژورنالیسم و جنگ در عکاسی داشته‌اند می‌پردازند و بالا‌خره مدخل‌های گوناگونی ـ مجموعه‌ها، گالری، آژانس‌های عکس، زبان‌شناسی و غیره ـ به موضوعات مرتبط با تفسیر، آموزش و شیوه‌های نمایش عکس پرداخته‌اند.

این کتاب طیف وسیعی از مخاطبان همچون دانشجویان، مجموعه‌داران، موزه‌داران، پژوهشگران و حتی آنهایی که مشتاقند تا بیشتر در زمینه عکاسی بدانند را در بر می‌گیرد. بهترین روش برای استفاده از این کتاب بسته به نوع مخاطب متفاوت است. یک متخصص می‌تواند از آن برای یافتن نکات خاص ـ برای مثال مدرسه کلارنس. اچ. وایت در چه سالی بنیانگذاری شد؟ یا چه کسی فرایند آمبروتایپ را به ثبت رساند؟ ـ استفاده کند.

کاربری که زیاد در این زمینه جدی نیست می‌تواند کتاب را از ابتدا تا انتها خوانده و در موقع نیاز، هنگامی که با اصطلاحات، مفاهیم یا تصاویر نا‌آشنا در حیطه عکاسی برخورد می‌کند مجدداً به آن مراجعه کند.

قسمتی از کتاب :

عکاسی خیابانی

عکاس خیابانی در شکل سنتی فردی است دوره گرد که به عابران در ازای بهای ناچیزی پیشنهاد عکس گرفتن می دهد.این روند کاری دیرینه،با پیدایش دوربین های فوری آسان شد،اما به نظر می رسد که امروز در حال برچیده شدن است.

از سوی دیگر عکاسی خیابانی نوعی از عکاسی است که در آن عکاسان موضوع اصلی خود را از زندگی مدرن وام گرفته و نمود های آن را در خیابان جستجو می کنند. عکاسان خیابانی به دنبال لحظه های زود گذرند و مدل هایشان را گاه به عنوان ناظرانی هدفمند و گاه به عنوان رهگذرانی سربه هوا مخفیانه یا علنی عکاسی می کنند.

اولین عکاسی که به تجربه های تکنیکی موردنیاز برای ثبت حرکت مردم در خیابان ها دست یافت،شارل نگر بود که در سال 1851 در پاریس فعالیت می کرد.اوژن آتژه در اواخر قرن،نسخه ی منحصر به فرد خود از عکاسی خیابانی را به وجود آورد تا ساکنین پاریس را با مکان های زندگی و کار ، بدون حضور خودشان نشان دهد.

عکاسان بسیاری همچون اغلب اعضای پروژه ی اداره حفاظت از مزارع عکاسی خیابانی را به عنوان رپرتاژ ساده تجربه کردند. عده دیگری این موضوع را مقدمه ای برای تصاویر زیباشناختی تر کرده اند که به تمایلات متعددی در هنر معاصر مرتبط است.
برای مثال الکساندر رودچنکو دیدی ساخت گرا نسبت به عکاسی خیابانی تدوین کرد و هنری کارتیه برسون نظریه ی لحظه ی قطعی اش را با ترکیب تصمیمات قاعده مند و درک همزمان منظره ی خیابان بنا کرد. او همچنین دریافت که موضوعات خیابانی برای بیان سوروئالیستی بسیار مناسب اند.هری کالاهان (در مجموعه ی عکس هایش از عابران در دیترویت ، 45-1943)
و واکر اونز ( در برخورد با موضوع مشابه در شیکاگو ،1946) عکاسی خیابانی را برای تفحص در پرتره پردازی موضوعات ناشناس،همچنین نقش اتفاق و امکانات ذاتی عکاسی سریالی به کاربردند.

رابرت فرانک و اعضای مکتب نیویورک در دهه ی 1950 عکاسی خیابانی را نقطه ی شروع به سوی یک عکاسی ذهنی تر در قالب زبان بصری رادیکال تری قرار دادند.آن ها با کادربندی آزاد و زوایای دید تازه ، طالب بیان آشفتگی بصری خیابان های بزرگ شهر شدند. هم زمان دایان آربس،لی فریدلندر،ویلیام کلاین و گری وینوگرند همه خشونت و پیچیدگی های بصری خیابان، همراه با زندگی کسانی که در اجتماع به حاشیه رانده شده اند را ثبت کردند. عکاسان اومانیست فرانسوی در دوران پس از جنگ به ویژه روبر دوانو از عکاسی خیابانی برای بیان نگاه های رومانتیک تر شان از شهر استفاده کردند.