خاطرات سوگواری

رولان بارت فردای روز مرگ مادرش، ۲۵ اکتبر ۱۹۷۷، «خاطرات سوگواری» را آغاز کرد. او این خاطرات را با خودنویس و‌ گاه با مداد روی تکه‌های کاغذی (کاغذ تحریر معمولی که به چهار قسمت تقسیم می‌شد) می‌نوشت. 

۱۱ نوامبر ۱۹۷۷:
تنهایی: کسی را در خانه نداشته باشی که بتوانی به او بگویی: فلان ساعت به خانه باز خواهم گشت و یا کسی که صدایش بزنی (یا کسی که تنها به او بتوانی بگویی): من اینجام، من آمدم. 

۲۵ نوامبر ۱۹۷۷:
به چه چیزی نا‌بهنگام می‌گویم: آن وضعیت افراطی که در آن، مامان، از ژرفای هوشیاری تضعیف شده‌اش، در حالی که رنج خود را نادیده می‌گیرد، به من (که برای باد زدنش روی عسلی کنارش نشسته‌ام) می‌گوید: «تو آنجا، آنطور که نشسته‌ای راحت نیستی» و بس. 

۳ اکتبر ۱۹۷۸:
بدون او، همه چیز طولانی است.