کتاب هنر و مینی مالیسم

کتاب هنر و مینی مالیسم

هنر به ندرت در فضای خالی از تئوری مطرح می شود و رشد می کند. مینیمال آرت، همچون هنر اصیلی فرزند زمانه خودش بود و مانند پاپ آرت، آگاهانه یا ناآگاهانه واقعیت جامعه ی آمریکایی دهه ۱۹۶۰ را بازتاب می داد، جامعه ای که دگرگونی تند و رادیکالی را از سر می گذرانید. دهه ی ۱۹۵۰، دهه ای که مشخصه آن جنگ سرد، جستجوی مظنونان توسط گروههای ضد کومونیست ها و خشک اندیشی و تحجر بود برای تغییرات پردامنه در سیاست و اجتماع آمادگی کامل داشت. در ۱۹۶۰ انتخاب جان اف کندی به عنوان رئیس جمهور به «جنبش برای نوسازی» انگیزه ای جدی و شخصیتی برجسته عرضه کرد.

برای نخستین بار، بخش های وسیعی از عموم مردم نسبت به تبعیض افراطی، بی عدالتی اجتماعی و اقتصادی و نیز مسائلی چون همجنس گرایی و فرصت های برابر برای زنان آگاهی پیدا کردند. برای نخستین بار، این مسائل در عرصه ی عمومی مورد بحث و گفتگو قرار می گرفت. جنبش های مختلف «آزادی خواهی» به صورتی روزافزون قیدهای نظارت دولتی را کنار زدند، تظاهرات مستقل خودشان را به قصد شنیده شدن صدایشان به راه انداختند و دست کم بر روی کاغذ شاهد تحقق سریع اهداف خود شدند. تمامی این رویدادها در مخالفت با اقتصادی در حال پیشرفت رخ میداد زیرا از نقطه نظر اقتصادی، ایالات متحده آمریکا در دهه ۱۹۶۰ آغاز عصر سرمایه داری متأخر را با تولید انبوه و مصرف انبوه تجربه می کرد و رسانه ی همگانی مانند تلویزیون در دسترس همگان قرار داشت تا به صورتی مؤثر و دقیق مزایای تبلیغی تعداد فزاینده ی محصولات جدید را به خانه ها بیاورد.

هنرمندان به شیوه های گوناگون به این تحولات واکنش نشان می دادند، اگرچه تعدادی هم کاملا بی تحرک باقی ماندند. درحالیکه پاپ آرت نشانه های امینال جامعه مصرفی را با یک هنر رفیع در هنر آرت از مصالح پیش ساخته استفاده به هنر آبستره منتقل می کرد. آندی ماه خود را یک «کارخانه» نامید و با استفاده سیلک اسکرین تصاویر خود را تولید کرد، در همان حال دونالدجاد مفهوم هنر را “چیزی پس از چيز دیگر” نامید.پاپ آرت و مینیمال آرت، با گنجانیدن منطق تولید سریالی در درون هنر، شرایط تغییر یافته ی جامعه ی جامعه ی مصرفی سرمایه داری متاخر را بازتاب دادند. آنها، فاصله فرهنگ های عالی، آن طور که در نهادهای مختص به خودش عملی می شد. از یک سو، و فرهنگ عامه را که بیشتر به عنوان کلیشه ای و ریشخند یا کنار زده می شد.از سوی دیگر گم کردند.

همواره قصد آنها انتقاد صریح نبود بلکه برای آنها هنر هنوز هم الگو یا نمونه ای از تغيير معنی میداد و نمی شد غول را به بطری برگرداند. ایددی هنرمند، به عنوان یک نابغه ی تنهای آفرینشگر و خلاق، به طور قطع زمانه خود را یافته بود، زیرا این عقیده رواج داشت گاه یک اثر هنری اثری اصیل و بی همتاست. قابل توجه آنگه ، به زودی روشن شد که ارزش و محیط یک اثر هنری به هیچوجه به جایگاه بی همتای آن وابسته نبود، بلکه این ارزش بیشتر بر پایه ی ملاک های دیگری قرار داشت که در دنیای نهادینه نماد هنر رواج پیدا کرده بودند گنجانیدن آزاد هنر پیشرو و آوانگارد به درون سازوکارهای بازار هنری تا حدودی کار نسبتا مشکلی بود، پذیرش سریع آن هنر هم در نهادهای هنري جا افتاده ی تجسمی با دشواری روبرو بود . این امر موجب شد که هنرمندانی چون دانيل بارن ، هانس هاکه و میشل أشر توجه شان را به نقد، بستر های هنر معطوف نماید، درست در همين أيام، سایر هنرمندان به صورت جمعی به مفهوم سازی جامع از آثارشان پرداختند.

 در اواخر دهه ۱۹۶۰ ، گفتمان مینیمالیستی مربوط به اشيا ، بسیاری از امکانات بالقوه ی اقتصادی خود را از داده بود و برای بسیاری از هنرمندان جوان فقط به عنوان بخش دیگری از استقرار و تثبيت به نظر می رسید. همراه با هنر فرایندی، هنر سرزمینی، هنر پیکره ای، هنر اجرایی و هنر مفهومی، نسل جوانتری از هنرمندان از مینیمال ارت فراتر رفتند و به سوی مشکلاتی برگشتند که در کارهای انجام شده ی مینیمالیستی پا برجا مانده بود. البته، این گسترش تکثرگرایانه هنر تنها تحت شرایطی امکانپذیر بود که هنر مینیمال آن را در مراحل اولیه ایجاد کرده بود.

تنها از طریق گسست از مدرنیسم فرمالیستی و شکل گرایی رواج یافته در مینیمال آرت بود که ماهیت متداول هنر ، مورد شناسایی قرار گرفت . لذا دیگر امکان نداشت که در مورد آن چه هنر بود و آن چه نبود قانون وضع کرد: عرصه ی هنر را اقدامات هنری به صورت مداوم گسترش می داد. برای ایجاد این موقعیت باز و آزاد، که امروزه آن را امری بدیهی و مسلم میدانیم، در دهه ۱۹۶۰ هنرمندان باید مبارزه می کردند. به خاطر همین یک دليل هم که شده می بایست مینیمال آرت را به عنوان یک سنگ بنای مهم در مسیر آزادی بدانیم که امروزه ما هنوز هم از آثار آن بهره مند می شویم .